Evren Bir Şaka Mı?

Evren Bir Şaka Mı?

 

Bir arkaşaının oğlu, gökyüzüne bakar ve uzun uzun yıldızları seyrettikten sonra, "Baba, evren bir şaka mı?" diye sorar...

«Biz var olan bilimin bilginleriyiz...» demiş Montaigne. Kesin savlar ileri sürmek, «En doğrusu budur», demek kişiyi gülünç duruma düşürür. Bilim kesin sanılan bir konunun temelden yanlışlığını ispatlayıverir yeni bir yöntemle. Bırakın yüz yıllar öncesini, ninelerimize, dedelerimize, oturma odalarında dinlenirken bir aynaya bakılarak, kilometrelerce ötede olup biten olayları görebileceklerini, Ay'a insanların ayak basacağını, 7 kat gökte istasyonlar kurulacağını söyleselerdi, nasıl bir yanıt alırlardı acaba? O günlerin bilimi çözememişti nice nice gizleri... Yürürlükteki bilimdir bizim, «Bilim, bilim» dediğimiz. Yeryüzü gizlerle doludur. Bilim bunların pek çoğunu açıklayamıyor. Nice uygarlıkların silinip yeniden doğduğunu biliriz. Ama ilk uygarlık nasıl doğdu? Neden yitip gitti? Neden Tanrılar hep göklerden indi? Neden İsa göklere çıktı? Nedir bu Evren adım verdiğimiz? insan yer yüzüne atılmış, sürgün gibi bir şey. Çalışacak, didinecek, ölene dek çırpınacak, mutluluk adını verdiği bir bulunmaz şeyi arayacak; Maeterlinck'in «Mavi Kuş»u gibi eşsiz benzersiz bir şeyi... Sonunda 40, 50, 60, 80, 100, en çok en çok 140 yıl sürecek bu yeryüzündeki konukluk. Acılarla, gözyaşlarıyla, yorgunluklarla.. Şaka hem de tatsız bir şaka değil de nedir bu? Anlamsız görünmüyor mu? Albert Camus bu anlamsızlığı görmekte, insanlara göstermekte haklıydı.

Einstein «Görelik» kuramının yaratıcısıydı ve bilimin sonsuzluğuna inanıyordu. Bilimin öncüsü, temeli kuşkudur. «Biz var olan bilimin bilginleriyiz.» demiş Montaigne, var olan bilim ise, nice nice düğümleri çözemiyor, aksine kördüğüm edip bırakıyor. «Tanrıların Arabaları,» «Dünyamızın Gizli Sahipleri» gibi kitaplar, heyecanla, merakla okunuyorsa bundan insanoğlundaki bu «bilinmeyen» gizlere karşı duyduğu büyük ilgiden... İşte bu ilgi bilimi yeni aşamalara götürecek, nice düğümler çözecektir.

Çağa egemen olan resmi bilimsel görüş, birçok yeni düşünceleri kavramamızı ve anlamamızı güçleştirmektedir. Çok değil bundan bir kaç yıl önce insanoğlunun uzaya açılması, erişilmesi mümkün olmayan bir hayal gibiydi; in¬san yapısı bir aracın, Antartika'nın kalın buz tabakaları altından geçebileceği düşüncesi, sadece Fransız bilimkurgu yazarı Jules Verne'in "Deniz Dibinde Yirmi Bin Fersah" adlı romanında yer alıyordu; insandan insana yürek ve organ nakli, yirminci yüzyılın çehresini değiştiren önemli olaylardan biridir. Bütün bu olup bitenlerden çıkan sonuç şu: Üniversitelere egemen olan resmi ve kalıplaşmış bilim, çağın hızlı ve hareketli değişmelerini izlemekte güçlük çekmekte, bir bakıma alışılagelmiş açıklama yöntemlerinin, klâsik bilimsel şemanın dışına çıkmak istememektedir. Oysa Bacques adasının bir türlü açıklanamayan dev heykelleri, kafatasları bilinçli bir varlığın kullandığı silahlarla delinmiş olduğu Sovyet Bilimler Akademisinin de doğruladığı yüzaltmış milyon yıllık paleontolojik çağ yaratıkları, şaşırtıcı mağara duvarları resimleri, KEOPS piramidinin insanı ürküten sırları ve üç bin yıllık olduğu söylenen elektrik pilleri somut birer delil olarak karşımızda duruyor.

«Mahabarata» adlı Hint destanına göre Tanrılar, uçan nesneler kullanırlarmış. Vimana adlı bu araçlar, «gökte parlayan bir bulut» gibidir. Güneş'e kadar gidebilir. Güneş'i bile aşıp öteye geçebilir. Rung Ming gölündeki piramitlerde silindir biçimli uçan gemiler vardır, kırk-beş bin yıl öncesi Çin'de yüksek uygarlığa sahip insanlar yaşamışlardır. Dünyanın dört yanında böyle, Eskimolardan Japonlara, Hintlilerden eski Romalılara, Mısırlılardan çağdaş Amerika'ya dek... İlk uygarlığın gökten gelen insanlar tarafından kurulduğu bir varsayımdır. Günden güne güçlenen bir görüş. Amerika, Asya, Afrika toplumlarının binlerce yıllık efsaneleri uzay insanlarına pek benzeyen yaratıkların öyküleriyle dolu. Birtakım anıtlarda onlarınkine benzer araçlar, yaratıklar görülüyor. Çağdaş bilim yeterli değil bu gizleri çözümlemeye. Örneğin Atlantik Okyanusundaki Paskalya Adasında bulunan dev heykeller oraya nasıl gelmiş, kim getirmiş, orada mı yapılmış? İçinden çıkılmaz bir sorundur. Bugün bu adada ancak altı yüz kişi yaşıyor. En kalabalık zamanında bile bu adanın nüfusu beş bini geçmemiş. Kupkuru, bitkisiz, insanların yaşamasına uygun olmayan bir kayalık, ama bu adada altı yüze yakın heykel var. Yirmi metre boyunda, elli ton ağırlığında bu heykellerin adada ne işi var? Ada halkının efsanesine göre: «Gökten gelen efendiler»in heykelleridir bunlar. Gökten inen Tanrılar, yerlilere ateş yakmasını öğretmişler, kendi ileri uygarlıklarının araçlarıyla bu dev heykelleri yapmışlar, bırakıp gitmişler...

Uçan Daireler konusuna gelince: İleri sürülen savlara göre bu konuda gerçekler açıklanmamakta, titizlikle gizlenmektedir. Geçenlerde bir Sovyet bilgini, uçan dairelerin gerçekten var olduğunu belirtti. Büyük devletler bu alanda çalışmalar yapıyorlar, ama kamu oyuna açıklamıyorlar. Masal gibi geliyor bize, bilim kurgu romanlarını, filmlerini ilginç buluyoruz, o kadarla geçiyoruz. Ya gerçekse? Ya bütün bu çözülmeyen gizler, dünyamızın gerçek tarihinde yer alıyorsa O zaman bütün uygarlık tarihinin baştanbaşa değişmesi gerekecektir. Bakın Ksenefon'lar, Plutarkos'lardan bu yana uçan dairelerden söz edilmektedir. Çağımızın büyük bilgini Einstein gülüp geçmemiş: «-Uçan daireler, binlerce yıl önce dünyadan göç eden bir ulus tarafından yönetiliyor. Bu ulus kaynaklara dönüyor» demiş, ölümünden az zaman önce...

DİN KİTAPLARINA GÖRE...

«Tanrıların Arabaları», ve «Dünyamızın Gizli Sahipleri» adlı kitaplarda dini metinlerden de bazı parçalara yer verilmişti; fakat bunlar, daha ziyade İncil ve Tevrat üzerinedir. Acaba bu konularda Kur'an'da ilgimizi çekebilecek neler var? Bu yazı dizimizde çeşitli âyetler ve hadislerden örnekler görecek, bunları bir de uzay-zaman-mekân kavranılan içinde incelemeye çalışacağız: Sözgelimi: «-Rabbin meleklere: -Ben yeryüzünde bir Halife bulunduracağım.» dedi. Melekler: «-Orada bozgunculuk yapacak, kanlar akıtacak bir varlık mı bulunduracaksın?..» dediler, (Bakara Sûresi, Ayet:30)

«-Ey Âdem, eşin ve sen cennette kalın. Orada yiyin her şeyden. Gönlünüzce yiyin ancak, şu ağaca dokunmayın..» dedik. (Bakara Sûresi, Ayet:35)

«-Şeytan oradan ikisinin de ayağını kaydırdı. Onları bulundukları yerden çıkardı. Birbirine düşman olarak inin yeryüzüne. Yeryüzünde bir süre yerleşip yaşayacaksınız... dedik.» (Bakara Sûresi, Ayet:36)

«-Âdem, 60 arşın boyundaydı...» (Tecrd-i Sârih Tercümesi, Hadis 1367)
«-Meleklere: «-Âdem'e secde edin!» dedik. Şeytandan başka hepsi secde etti. Şeytan cinlerdendi...» (Kehf sûresi, Ayet:50)

İster istemez insan kendi kendine soruyor: Melekler, yeryüzünde insanoğlunun kan dökeceğini, bozgunculuklar çıkaracağını nereden ve nasıl bilmişlerdi? Yoksa Adem'den önce yeryüzünde böyle davranan ve insana benzeyen yaratıklara mı tanık olmuşlardı?

Hz. Âdem'e, eşine ve Şeytan'a: «-Haydi inin yeryüzüne!..» diye seslenildiğine göre; bunlar daha önce yeryüzünde değillerdi. Öyleyse neredeydiler? Yeryüzüne nereden, hangi dünyadan gelmişlerdi? Âyetler'de «Şeytan»ın, hem meleklerden, hem de cinlerden olduğu anlaşılıyor. Âdem'le ilişkileri anlatılan bu yaratıklar nasıl şeylerdi? Bunlar, Hz. Âdemle dünyamızdan önce aynı gezegende yaşayan uzaylı yaratıklar olamazlar mı? Ve Âdem'in boyunun 60 arşın oluşu, (60xO,66m=39.60m) ilginç değil mi?

ÂDEM'İN, HAVVA'NIN VE ŞEYTAN'IN KOVULDUKLARI CENNET:

Necm suresinin 14., 15. âyetlerinde «Sidret'ül - Müntehâ» = «son sedir ağacı, son sınır» denen yerde bulunan bir «CENNET»ten söz edilir. «Varılacak Cennet oradadır.» denir.

Hadiselerde ve Kur'an yorumlarında anlatıldığına göre: «Sidret'ül-Müntehâ», «Gökler»dedir. Yani dünyamızın dışında uzaydadır. Ve insanoğlu için «son durak» sayılmaktadır. Orada bir «cennet» bulunduğundan söz edilmesi, Kur'an yorumcuları arasında tartışmalara yol açmıştır:

Bazıları bu cennetin, «Tanrı'nın iyi kullarına söz verdiği cennet» olduğunu söylerken, bazıları da bu cennetin başka bir cennet olduğunu ileri sürmüşlerdir.

Kimilerine göre bu, «şehitlerin ruhlarının vardığı» cennet; kimilerine göre «meleklerin yaşadıkları, yurt edindikleri» cennet; kimilerine göre «Hz. Âdem, Havva ve şeytan'ın kovuldukları» cennet; kimilerine göre de «bütün, bunların dışında anlamı olan» bir cennettir. (Fahrüddin-i Râzi, Tefsir-i Kebir, Necm Sûresi, Ayet:14-15)

Ancak yorumcuların hepsinin kabul ettikleri ortak yan Uzayda, dünyamızın dışında «CENNET» diye bir yerin varlığıdır. Aynı zamanda Adem'in, eşinin ve Şeytan'ın çıktıkları cennet de böyle bir yerdir, yani «Sidret'ül-Müntehâ» da uzayın bir başka yerinde bulunan bir yer...

İslâm inanç kollarından «Eş'arî»ler ve büyük İslâm bilginlerinden Cübbaî'ye göre de cennet, uzayda bir yerdedir. Eş'arîler, cennetin yerinin Necm suresinde açıkça belirtildiğine inanırlar. Yalnız Matüridiler, «-Cennet bu evrendedir ama, nerede olduğu belirtilmemiştir.» derler. Bütün «Kelâm» kitaplarında, bu arada İlk İstanbul Kadısı Hızır Bey'in Nuniye adlı kitabında bu böyle anlatılır.

Ayetlerde çoğu kez, «cennetler» diye geçer. Yani bir değil, birçok cennet olduğu anlatılır.

Demek ki dünyamızın dışında bir değil, birçok dünyalar ve bu dünyalarda da canlı yaratıkların bulunduğu «cennet»ler vardır:

Konuya girmeden önce ruh, melek, cin ve şeytan kavramlar üzerinde biraz durmamız doğru olur:

RUH NEDİR?

İsra sûresinin 85. âyetinde, «ruh» konusunda sadece şu kadar bir açıklama yer alır:

«-Sana ruhu sorarlar. De ki o, Rabbimin işlerindendir. Bu konuda size çok az bilgi verilmiştir.»

«Subhe-i Sıbyan» adlı bir Türkçe - Arapça (manzum) sözlükte ruhun çeşitli anlamları şöyle anlatılır:

«Ruh Cebrail-ü İsa, Ruh bir türlü melek, Ruh Hakk'ın emri, hükmü, ruh Kur'an, ruh can.»

Yani din dilinde bunların hepsine ruh dendiği olur. Cebrail, İsa, bazı melekler, Tanrı'nın buyruğu, Kur'an-ı Kerim, can... gibi çeşitli an¬lamlar için kullanılır ruh sözü.

Kadr suresinde kadir gecesinde «inenler» anlatılırken: «-Bu gece, melekler ve ruh iner...» denir. Ve bu ruhun kim olduğu açıklanmaz. Kur'an yorumcuları, buradaki «ruh» sözüyle, «Cebrail»in anlatılmak istendiğini ileri sürerler.

Nisa suresinin 171. âyetinde Hz. İsa'dan söz edilirken:

«-... Mesih, Meryemoğlu İsa, Tanrı'nın elçisidir. O'nun kelimesi, Meryem'e bıraktığı bir sözcüsüdür. Ve O'ndan gelmiş bir Ruhtur.» denir.

Demek ki «ruh» sadece gözle görülmeyen şeylere verilen bir ad değildir. Hz. İsa gibi etten, kemikten... meydana gelmiş, maddî varlıklara da Kur'an diliyle «ruh» denebilmektedir. Elverir ki maddî varlık olağanüstü bir özellikte olsun. Meleklere «ruh» denişi de bundandır. Gözle görülmeyen varlık oluşlarından değil, olağanüstü nitelik taşımalarındandır.

Ruh konusunda çok çeşitli anlatış biçimlerine rastlanır. Eflatun Aristo... gibi Yunan düşünürleri, Farâbî, îbnî Rüşd, İbnî Sînâ gibi Türk ve İslâm düşünürleri, İslâm ahlâkçıları çeşitli açılardan ele almış ve anlatmışlardır ruh konusunu. Bunları anlatmakta yarar yok...

Prof. Mehmet Akçay, «Müsbet îlim Yönünden İslâm Dini» adlı eserinde, ruh konusunda şöyle der:

«-Ruhun müspet ilimdeki anlamı az işlenmiştir. Ruhun sözlük anlamı: varlığın esası, özü demektir. Yavrusunu seven ana 'ruhum' diyerek onu bağrına basar. 'Nane ruhu' dendiğinde nanenin özü olarak elde edilen madde anlaşılır. 'Meselenin ruhu' dendiği gibi, 'ruhum sıkılıyor' da denir. Bütün bunlar, ruhun yalnız canlılar için değil, bütün varlıklar için öz ve esasın ifadesi olarak kullanıldığını gösterir.»

Meleklerle birlikte gönderilen «Ruh» neydi, nasıl bir varlıktı»? Meryem'e «Ruh»un «insan» biçiminde gönderilmesini nasıl yorumlamalıyız?

İleride sözünü edeceğimiz, Hezekiel Peygamber de Tevrat'ta «ruh»la birlikte gelen ve «ruh» un güdümünde hareket eden bir yaratıkla, daha doğrusu bazı yaratıklarla karşılaştığını anlatıyor.

Tevrat'ın Hezekiel bölümünde 1. babının 5. âyetinde bu yaratıklar anlatılırken: «...Ve on¬ların ortasında dört canlı yaratık benzeri çıktı. Ve onların görünüşü şöyleydi: Onlarda in¬san benzeyişi vardı.» deniyor. Yani Meryem'e geldiği Kur'an-ı Kerimde bildirilen «ruh» gibi bunlar da «insan görünüşünde»ydiler, Hezekiel'in 20. âyetinde de şöyle dendiği görülüyor: «-Ruh nereye gitmek istediyse oraya, ruhun gitmek istediği yere gidiyorlardı...»

«Canlı yaratıklarda, bir başka deyişle «melekler»le gelen «ruh»un bir «başkan», bir «kumandan» olduğu anlaşılıyor. «Melekler»den fakat, onlara oranla daha üstün özellikleri bulunan varlık. «Cebrail»e «ruh» denişi de bundan ileri geliyor. Çünkü anlatıldığına göre «Cebra¬il», birçok meleklerin «Baş»ı, «Başkan»ı sayılıyor...

«Meleklerin «insan» biçiminde göründüğünü anlatan ayetlere, Peygamber sözlerine bakarak «meleklerin biçimden biçime girdiği»ni ileri sürebilir miyiz ?

Meleklerin insan biçiminde görünmeleri, bu varlıkların gerçek yapılarının başka olduklarını göstermez. Kendi yapıları, kendi biçimleri de insan biçiminde olabilir. Neden böyle olabileceklerini düşünmüyoruz? Uzaydan gelen bu yaratıkların insan biçiminde olmalarına engel var mıdır?

Eski Diyanet işleri Başkanlarından Merhum Ahmet Hamdı Akseki, melekler konusunda şöyle diyor:

«-Her Müslüman inanır ve itikat eder ki Allah-u Tealâ Hazretlerinin melekleri vardır. Allah'ın her emrine itaat ve gece gündüz Allah'a ibadet ederler. Melekler, gözlerimizle göremediğimiz mevcutlardandır. Onların yemesi, içmesi, yatıp uyuması, erkekliği ve dişiliği yoktur. Onlar yerde, gökte ve her tarafta bulunurlar. İnsanlardan ayrılmayanlar da vardır. Her biri vazifesine göre isim alır. Cebrail, Mikail, İsrafil ve Azrail, meleklerin büyüklerindendir. Bir de Kiramen Katibin (onurlu yazıcılar) denen melekler vardır. Ki, onlar her insanın yanında bulunan ve daima onun yaptığını yazan meleklerdir. Meleklerin bazıları, insana öldükten sonra sual sormaya memurdur. Bunlara münker ve nekir denir.

Bir insan ruhunun oluşumu şöyle cereyan eder: Ana rahminde hücreler çoğalarak belirli tipler almaya devam ederler. Bu düzenli hücre birikmesi en nihayet insan biçimini alır. Ve ruhsal belirtiler ortaya çıkar. Artık ruh teşekkül etmiştir. Bir evin yapılışında durum aynıdır. Tuğlalar üstüste dizile dizile duvarlar ve odalar teşekkül eder. Evvelce tuğla diye adlandırılan yapı taşları şimdi ev anlamında bir yapıya sebep olmuştur. Ev yıkılınca hiçbir madde kaybı olmadığı halde, artık ev sözcüğünden anlaşılan ruh kalmamıştır, insan da öyledir. Ölümle sadece vücut düzeni bozulmuş ve madde eksilmemiştir. Fakat ruh kalmamıştır.» (Kardeş Matbaası, 1969, Sf:24)

Prof'un bu anlattıklarına göre: Ruh, maddenin ya da maddelerin belirli biçim almasından başka bir şey olmuyor. Ama kimi zaman «mecazî» anlamlarda da kullanılıyor. «-Ruhum sıkılıyor, meselenin ruhu» gibi deyimlerde kullanıldığı gibi...

Ahmet Hulusi adında bir yazar da «Din-Bilim ışığında Ruh, însan, Cin» adlı kitabında şöyle diyor:

«-Ruh olmadık hiçbir zerre mevcut değildir. Karşılıklı zerrecik, hareketini sağlayan enerjiyi ruhtan almaktadır. Dolayısıyla kâinat ilk varolduğu andan itibaren ruha sahip olmuştur ve kâinatın yok oluşuna kadar yani kıyamete kadar da sahip olacaktır.

Dinî tabirle ruh ile kâinat yaratılmıştır. Kâinatın yok olması ise Kıyamet denilen hadise ile, ruhun rabbine dönüşüyle meydana gelecektir. Yani kâinatı var eden özün almışıyla kâinat tekrar yokluğa dönecektir.» (Yüksel Matbaası, 1972, Sf:36)

Bu kapalı sözlerden bir şeyler çıkarmak kolay değildir. Bu gibi sözleri söyleyenlerin kendileri bile kolay kolay anlayamazlar. Yalnız çok şey biliyorlarmış gibi «sır» dolu «ifadeler»le doldururlar sözlerini ve kitaplarını. «Çok şey biliyor» dedirtmek için çoğunlukla... Bu tür kapalı sözlere hevesli kişiler, genellikle «araklamak» yoluyla doldururlar dağarcıklarını. Birinin söylediğini ya da yazdığını öteki de aynen söyler ya da yazar çoğu zaman. Ruh konusunda da durum öyle olmuştur.

Anlatılanlar ne türlü olursa olsun, biz Kur'an-ı Kerim'in çeşitli âyetlerinden şu sonuca varabiliriz: «Ruh, sadece görünmeyen şeyin adı değildir. Kimi zaman Hz. Isa gibi görünebilen varlığa da denir.»

Kur'an-ı Kerim'de, Nahil suresinin 2. âyetinde şöyle bir anlatım göze çarpar:
«-Tanrı, kullarından dilediklerini buyruğunu iletmek için melekle ruh ile gönderir..»

Meryem suresinde «Ruh»un insan biçiminde Meryem'e gönderildiği açıklanır.
«Meleklerin varlığı aklen caizdir. Olmayacak bir şey değildir. Aklen caiz olduğu gibi nakil yoluyla da sabit olmuştur. Çünkü Kur'an-ı Kerim bize melekleri haber vermiştir. Kur'an da bize melek vasıtasıyla gelmiştir.»

Akseki, melekleri böyle anlattıktan sonra onların neden görünmediklerini de şöyle anlatmaya çalışıyor:

«-Melekler her yerde bulundukları halde onları göremediğimizin sebebi şudur: Her şeyin vücudu kendine göre yaratılmıştır. Bizim gözümüz ise meleklerin vücudunu görebilecek şekilde yaratılmamıştır...»

Akseki'nin bu anlatışı, geleneksel bir anlatıştır. Yani melekleri böyle anlatmak bir gelenek olmuştur. Aşağı yukarı bütün Klâsik İslâm yazarları böyle anlatırlar. Yazık ki hiçbir araştırma, hiçbir karşılaştırma yapmadan.

«-Melekler yemez, içmez, uyumaz, dişilikleri. erkeklikleri yoktur..» gibi ezberlenmiş sözleri söyler, yazar geçerler. «Melek sözü nereden gelmiştir; nasıl gelmiştir? Acaba öteki dinlerde, başka inançlarda ve başka kutsal kitaplarda nasıl yer almıştır? Tarih boyunca insan toplulukları meleklere nasıl inana gelmişlerdir?» gibi sorular için bir cevap aramaya, bir araştırmaya yönelmezler. Gerek bile görmezler bu gibi sorulara karşılık aramaya.

«-Madem ki Kur'an haber vermiştir; öyleyse melek vardır; inanmak gerekir...» yargısı yeterlidir bu gelenekçiler için. «İnanmak.» Evet ama, iyice bilerek inanmak daha iyi değil mi? İslâm dini: «önce düşün, araştır, sonra inan!» demez mi? Haydi din demedi böyle; akıl böyle demez mi ? «Meleklerin yemediği, içmediği, dişilikleri, erkeklikleri yoktur... gibi yargılar nereden çıkarılıyor?» diye sorsanız; belki de birtakım hadisleri ileri sürecekler. Hem de hadis sağlam mı, çürük mü; ya da hadisin gerçek anlamı nedir? diye düşünmeden...

Ahmet Hamdı Akseki, melekleri kendi gerçek biçimleriyle sadece «Peygamber»lerin görebileceklerini de yazıyor. Yazarların çoğu böyle derler.

Demek ki melekler»in «gerçek biçimleri» vardır. Peki nedir bu «gerçek biçimleri»? Meleklerin kendi öz biçimleri nedir? Yani bu varlıklar, insan biçiminde midirler; başka varlıklara mı benzerler? Neye benzerler? Meleklerin öz varlıkları bizim gözlerimizle görülemeyecek özellikteyse Peygamberler nasıl görüyorlar? «Mucize» desek. Anlamsız bir mucize olur bu. Çünkü «Mucize,» herhangi bir davayı, Peygamberlik davasını ispatlamak amacıyla ortaya konur. Peygamber kalksa da:

«-siz göremediğiniz halde, meleği ben gördüm. Bu, benim Peygamberliğimi ispatlar.» dese, davasını ispatlamış olur mu?

«-Senin gördüğünü nereden, nasıl bilelim?» demezler mi?

«Mucize» için değilse Tanrı durup dururken ne diye «kendi ilahi âdeti»nin tersine bir şey yapsın da meleği bütün gözlerden gizlediği halde yalnızca Peygambere göstersin?

Ancak şu olabilir: Uzaylı, başka dünyalı oldukları kesinlikle anlaşılan bu varlıkları, yani melekleri sadece belirli kişilere buyruklarını iletmek için görevlendirmiş olabilir. Nahl suresinin 2. ayetinden anlaşılan da budur. O zaman böyle bir görevle dünyamıza gelen bu varlıkların, sadece belirli kişilerle temas etmeleri olağandır. Görüşecekleri biçimde, geldikleri araçlarıyla çıkar giderler. Ama bu demek değildir ki başkaları bu melekleri göremezler. Başkaları da görebilirler. Nasıl ki Lut Peygambere gelen «melek»ler, bu Peygambere göründükleri gibi, onun toplumuna da görünmüşlerdir. Hud suresinin 78. ayetinden açıkça anlaşıldığına göre, gerek Lut Peygambere, gerekse toplumuna görünen melekler «insan biçiminde»ydiler. Tıpkı «Meryem»e ve «Hezekiel»e göründükleri gibi.

Müslim'in ünlü «Sahih»inde yer alan ve Nevevi'nin 40 hadisinde, 2.hadis olarak yazılı bulunan şu hadisi birlikte okuyalım:

«-Hattaboğlu Ömer'den... Ömer anlatıyor:
Bir gün Peygamberin huzurunda bulunuyorduk. Bir de baktık ki bembeyaz elbiseli, siyah saçlı, üzerinde hiçbir yolculuk izi bulunmayan, ama hiçbirimizin tanımadığı bir kişi belirdi. Geldi, Peygamberin yanma oturdu. Otur¬makla da kalmayıp dizlerini dizlerine dayadı; iki avucunu Peygamberin iki uylukları üzerine koydu.

«-Muhammed-i İslâm nedir? Anlat!» diye sormaya başladı...»

Hadiste anlatılan bu kişi kimdi acaba?
Hadiste açıklandığına göre kimsenin tanımadığı bu kişi Peygambere, «İslâm»ın, «ihsan»ın (iyiliğin) ne olduğunu, kıyameti ve kıyamet belirtilerini sorduktan ve gerekli karşılığı aldıktan sonra çıkıp gitti. Hz. Ömer diyor ki:
«-Peygamber bana: Ömer biliyor musun kimdi bu adam?» diye sordu. Ben de «Tanrı ve Tanrı Elçisi bilir onun kim olduğunu,» dedim. Bunun üzerine Peygamber: «O kişi, Cebrail'di. Size dininizi öğretmek için gelmişti. Bana sorular sorup karşılık verdirtmekteki, amacı oydu, dedi.»

Cebrail gelip Hz. Muhammed'le görüşüyor; ama yalnızca ona değil, yanındaki arkadaşlarına da görünüyor, insan biçiminde...

Hadis bunu açıkça belirttiği halde, «meleğin kendi biçimi o değildi de öyle gözüktü!» demek zorunda mıyız?

Başka birçok hadisler de Cebrail'in «insan» biçiminde gözüktüğünü anlatıyor. Demek ki din dilinde «cebrail» diye adlandırılan bu uzaylının asıl biçimi de o. Yani insan biçiminde. Başka türlü bir yoruma kendimizi zorlamaya hiçbir gerek yok. Ne akli bir gerek var, ne dini bir gerek...

Diyanet işleri Başkanlığı Din İşleri Yüksek Kurulu üyelerinden Dr. Ali Arslan Aydın, bir yazısında melekler konusunu işlerken ezberlemiş biçimiyle geleneksel bir anlatıma yer veriyor. «Cin»lerin «ateş»ten, meleklerin de «Nur» dan yaratıldığını anlatan bir hadisi söz konusu ettikten ve bunu klâsik biçimiyle yorumladık¬tan sonra şöyle diyor:

«-Meleklerin kendilerine mahsus olan bu mahiyetleri (nurdan yaratılmış olmaları) onların insan gözüyle görünmelerine mani teşkil etmektedir. Çünkü insan gözü, genel olarak melekler gibi maddî olmayan ruhani varlıkları görebilecek şekilde yaratılamamıştır. Ancak Cenab-ı Hak, Peygamberlerine bu kuvveti verdiğinden, yalnız onlar melekleri görebilirler.» (Diyanet Dergisi, Cilt:5, Sf:302-303) Merhum Aksekili'nin kullandığı cümlelerden bazılarını aynen aldığı görülüyor. Hem de kaynak göstermeden... Neyse orası ayrı bir konu...

Şimdi bu yazara, daha doğrusu bu «aktarmacı »ya sormalı:

«Meleklerin NUR'dan yaratılmalarından dolayı insan gözüyle görülemeyeceklerini» söylüyorsun. «Nur»dan yaratılışları, insan gözüyle görülmelerine neden engel oluyor? Bunu da açıklasana! «Nur», yani ışık, insan gözüyle görülemeyen bir şey midir? Sonra «Peygamberin gözü,» «insan gözü» değil mi?

Adının başında «Dr.» bulunan bu sayın kişi de birçokları gibi meleklerin «erkeklikleri», «dişilikleri» olmadığını yazıyor. Ve delil olarak da bazı ayetler gösteriyor:

«-Acaba gerçekten ayetlerde meleklerin erkeklik ve dişilikleri olmadığı mı yazılı?» di¬ye gösterilen ayetlere bakıyor; ama böyle bir şeyin anlatıldığını göremiyoruz.

Gösterilen ayetler: İsra suresinin 40., Saffât suresinin 150., Zuhruf suresinin 19., Fâtır suresinin 1. ve Enbiyâ suresinin 26. âyetleri.

Ayetlerin anlamlarını birlikte gözden geçirelim:
«-Rabbiniz sizlere oğullar ayırıp kendi¬ne meleklerden kızlar mı seçti? Kuşkusuz siz, büyük, ağır bir söz söylüyorsunuz (melekler Tanrı'nın kızlarıdır derken.)»

«-Yoksa biz melekleri onların gözleri önünde mi dişi yarattık? Melekleri birer dişi yarattık da onlar buna tanık mı oldular? (Meleklerin birer kız olduklarını nasıl söyleyebiliyor¬lar?)»

«-Allah'ın yalnızca kulları olan meleklere de birer dişi diye nitelediler. Meleklerin birer dişi olduklarını ne biliyorlar, nereden biliyorlar? Yoksa yaratılışlarına (onlar yaratılırken) tanık mı oldular? Tanıklıklarını yazacağız ve onlar sorumlu olacaklar.»

«-Bütün övgü, gökleri ve yeri yaratan, melekleri elçi, ikişer, üçer, dörder.., kanatlı kılan ve yaratışına dilediği ölçüde artış yapmaya gücü yeten Allah'adır. Allah, her şeye gücü yetendir.»,

«-Ve Rahman, çocuk edindi dediler. O, bütün eksiklerden beridir. Onlar (Tann'nın çocukları oldukları ileri sürülenler) Tanrı'nın çocukları değil, O'nun onurlu, şerefli kullarıdırlar.»

Şimdi siz, söyleyin; bu ayetlerden hangisi «meleklerin erkekliklerinin, dişiliklerinin olmadığını anlatıyor? Bu ayetlerin sonuncuları, meleklerin erkeklik ve dişiliklerine hiç değinmiyor, îlk üç ayet de sadece «-Melekler Tanrı'nın kızlarıdır.» denilemeyeceğini anlatıyor. Yani bu ayetler, meleklerin Tanrı'nın kızları olduklarını ileri sürenlere karşı çıkıyor.

Meleklerin Tanrı'nın kızları olmadıkları ayrı şey, erkeklik ve dişiliklerinin olup olmadığı ayrı şey. «Tanrı'nın kızları» değiller diye erkeklik ya da dişiliklerinin de olmaması şart mı? «Tanrı'nın kızları» olmazlar da, erkek ya da dişi olabilirler. Böyle düşünülemez mi? Söz konusu yazar ve benzerlerine göre: «-Olamaz!» Olamaz ve nedeni de sorulamaz.

Kur'an-ı Kerim'e göre «Tanrı'nın çocuğu olduğu» söylenemez. «O, çocuk edinmekten münezzehtir, beridir.» Onun ne kızı, ne de oğlu olduğu söylenebilir.

Ancak eldeki Tevrat'a göre: «Tanrının oğulları»ndan söz edilebilir.

Tevrat'ın tekvin bölümünün 6. Babının 1-4. ayetlerinde Tanrı Oğullarının «adam kızları»yla evlendikleri açıklanıyor. Şöyle deniyor:

«-Ve vaki oldu ki toprağın yüzü üzerinde adamlar çoğalmaya başladı. Onların kızları doğduğu zaman, Allah oğullan, adam kızlarının güzel olduklarını gördüler ve bütün seçtiklerinden kendilerine karılar aldılar. Ve Rab dedi: Ruhum adam ile ebediyen çekişmeyecektir..»

İleri sürüldüğüne göre melekler de «Tanrı Oğulları»ndandır. Yani eldeki Tevrat'ın yorumcuları böyle diyorlar.

Demek ki «Tanrı Oğulları» denen uzaylı yaratıklar «adam kızları»yla yani insanların kızlarıyla ilişki kurmuşlar. Tabiî bu ilişkiden de yeni bir «nesil» meydana gelmiştir. Kimilerine göre bu yeni türeyen «nesil» «cin»ler ve «Şeytan»lardır. Kimilerine göre de «Cin»ler ve «Şeytan»lar, insan kızlarıyla ilişki kuran «Tanrı Oğulları»na, yani meleklere verilen addır. «Asıl durakları olan gökleri bırakıp, yeryüzüne indikleri» ve «insan kızlarıyla evlenmek gibi aşağılık işlere» giriştikleri için «Cin» ve «Şeytan» durumuna düştüklerini ileri sürerler. Bunları «zina etmiş melekler» sayarlar. (B.Çetintürk, Hayata Sevk Eden Hakikat, Yıl:Yok, Sf:66) Ve «ahd-i cedit»te Yahuda'nın mektubunda yer alan şu sözleri delil olarak gösterirler:

«-îmdi bir kez her şeyi bildiğiniz halde, size hatırlatmak istiyorum ki Rab, kavmi Mısır ülkesinden kurtarmışken iman etmeyenleri sonra yok etti. Ve kendi başkanlarının korumamış, kendi ülkelerini (uzaydaki ülkelerini) terk etmiş olan melekleri büyük günün hükmü için ebedi bağlarla karanlıklar altında sakladı.»

Nitekim onlar gibi aynı biçimde zina etmiş ve başka beden ardına düşmüş olan Sodom ve Gomorra ve çevrelerindeki şehirlerine ebedi ateş ceza verilmesine benzer.»

Yani meleklerin insan kızlarıyla evlenmeleri, Lut toplumunun sapıklıklarına benzetiliyor. «Lut toplumu, sapık davranışları yüzünden nasıl yok edildilerse, Tanrı'nın oğulları olan melekler de kendi ülkelerini bırakıp yeryüzüne geldikleri ve insanların kızlarıyla ilişki kurdukları için cezalandırıldılar. Bunların cezaları, karanlıklar altında zincirlere vurulmuş olarak kalmalarıdır.» demek isteniyor.

Bu sözler, Kur an-ı Kerim'de, Şad suresinin 38. ayetini hatırlatıyor: Bu ayette kimi cinlerin «demir halkalarla bağlı oldukları» anlatılır.

CİN NEDİR?

Muhammed Hamdi Yazır, Ragib-ı Isfehanî adında bir dilbilimcinin El Müfredat adlı kitabından aktararak şöyle der:

«-Gizli güç anlamına gelen CİN adı iki türlü kullanılır:
Birincisi: Beş duyu ile bilinemeyen, duyulardan gizlenen ruhi varlıkların bütünüdür. Bu anlamda melek ve şeytanlar da CİN sözünün kapsamına girer. Her melek cindir ama, her cin melek değildir.

îkincisi: Cin ruhani varlıkların hepsine değil; sadece bazılarına denir. Çünkü Ruhani varlıklar üç çeşittir:

1-Yararlı olanlardan meydana gelenler. Bunlar yanlış iş yapmazlar, insanları aldatmazlar. Tanrı'nın buyruğundan çıkmazlar. Bunlar, meleklerdir.

2-Zararlı olanlardan meydana gelirler, insanları aldatırlar. Kötülüğe, fenalığa sürüklerler. Bunlar Şeytanlardır.

3-İçlerinde yararlı da, zararlı da bulunanlar. işte özel anlamıyla CÎN bunlara denir.» (Hak Dini Kur'an Dili, C. 7, s. 5383)

Melek, Cin, Şeytan gibi kavramların çoğu kez aynı anlamda, yani birbirlerinin yerinde kullanıldığı bir gerçek. Ama «ruhi» varlıklar düşünmek ve bunları «yararlı»-«zararlı» diye ayırmak ilkel bir ayrımdır. Kimi eserlerde yazılı olduğuna gibi eski çağlarda yaşayan gelişmemiş insanlar, ilkel toplumlar da «yararlı» ve «zararlı» ruhlara inanırlar; yararlı ruhları kazanmaya, zararlı ruhlardan korunmaya çalışırlardı. Bunun için de birçok kurbanlar keserlerdi. (Ömer Rıza Doğrul, Dinler Tarihi, İnkılap Kit. 1953. İst. Sf:17) «Ruhi» varlıklar bulunduğunu kabul edip kimilerin «yararlı» sayarak «melek», kimilerini de «zararlı» sayarak. «Cin» ya da «şeytan» denirse bu inançla, ilkel insanın inancı arasında ne fark olur? Ve böyle bir inancı, «evrensel bir din» olan Müslümanlığın inancı olarak göstermek biraz acayip, biraz yadırgatıcı olmaz mı? Bugün «melek», «cin», «şeytan» diye adlandırılan varlıkları ilkel insan görmüştür.

Uzaydan gelen bu yaratıklarla karşılaşmıştır. Ama onun kendine göre bir değerlendirmeği vardır: En başta gelen özelliği tabiata sıkı sıkıya bağlı oluşudur, (Doç. Dr. Sedat Veyis Örnek, İlkellerde Din, Büyü, Sanat, Efsane, gerçek Yay.. «100 soruda» dizişi, Ocak 1971, İst., sf: 8) Tabiatta ne görürse onu yansıtır. Tabiî kendine görev değerlendirerek, biraz da abartarak yansıtır. Alışık olmadığı bir yaratıkla mı karşılaşmış; bu yaratıkta kendinde olmayan bir güç, bir özellik mi görmüştür, o yaratığa Tanrı» demiştir; «DEV» demiştir daha başka türlü gözünde büyüterek anlatmıştır, ilkel insanların bir özelliği de birlikte (kolektif) düşünmeleridir. Biri nasıl düşünür ve değerlendirirse ötekiler de öyle düşünür; değerlendirir. Olağanüstü güç ve özellikte gördükleri, korktukları. ya da yardımlarını görüp bağlandıkları uzaylı yaratıklarla karşılaşınca, bu yaratıkların her zaman karşılarına çıkacaklarım düşünmüş olabilirler.

Bunları her yerde belirebilecek birer «zararlı» ya da «yararlı» ruh diye nitelemiş olabilirler. Törenlerini bu amaçla düzenlemiş, adaklarını da bu amaçla sunmuş olabilirler, tikel oldukları için onların bu değerlendirmelerini anlamak, hoş görmek mümkün. Ama bugünün insanının da öyle düşünüp değerlendirmesi hoş görülebilir mi? ilk çağlarda yaşıyormuş gibi «yararlı» ya da «zararlı» «ruhi» varlıklar düşünmesi ve kimine «melek,» kimine «cin» - «şeytan» adını vermesi nasıl olağan karşılanabilir?

Çağımızın insanıyla eğitimden yoksun, iyice gelişmemiş, değerlendirmeği zayıf olan ilk çağların insanı arasında bir fark olmalı değil mi? «Melek»leri; «elektrik gücü», «ısı gücü», «ışık gücü».. gibi düşünen, «cin» ve «şeytan» için de: «insan beynindeki aldatıcı düşüncedir.» diyenler de vardır. Sözgelimi: Prof. Dr. Mehmet Akçay bu görüştedir, (Müsbet İlim Yönünden İslam Dini, fasikül l, Kardeş mat. 1969 Ank. Sf.21)

Akçay «melek»leri anlatırken söyle der:
«-Melek, sözcük olarak kudret, kuvvet, enerji anlamına gelir. Melekler Allah'ın emirlerini yerine getiren kuvvetlerdir. Allah'ın emirleri tabiat kuralları olduğuna göre; tabiatın kaçınılmaz olaylarını yerine getirmek, kahir hükmünü icra etmek, elbette bir kuvvet ve enerjiyi gerektirir. Tabiatta bu enerji ve kuvvet de vardır.

Kur'an'da melek terimiyle anlatılan bu kuvvetlerin Allah'ın emirlerini, yani tabiat düzenini yerine getirmekle görevli varlıklar olması gerekir. Nitekim bir ayette: «melekler ancak Allah’ın emirlerim yerine getirirler. (Enbiya: 27)» denmesiyle bu görüş açıkça belirtilmiştir.

Kimyasal, mekanik, elektrik, ışık ve ısı gibi enerjiler vardır. Sade dünyadaki bu enerjilerin en küçük birimlerinden ne kadar sayıda var olduğu düşünülürse meleklerin sayı ve niceliklerinin de pek çok olması gerektiği anlaşılır. Nitekim Kur'an'da birçok olayların çok sayıda melekler tarafından yürütüldüğü bildirilmektedir...» (Akçay, a.g.e., s. 21)

Akçay'a sormak gerekir: İyi ama, Meryem sûresinin 17. ayetinde anlatılan, «ÎNSAN BiÇÎMÎNDE» Meryem'in karşısına çıkan melek için ne dersiniz? Hadislerde Peygambere ve arkadaşlarına göründüğü belirtilen insan biçimindeki meleği nasıl açıklarsınız? Bu melekler için de: «Birer enerjidir!» diyebilir misiniz?

Kimileri de melekleri: «umut, rüya, hayal, duygu, düşünce ve ülkelerden doğan birer maddî sembol» diye anlatırlar. Cinler için de: «-birer sembol» derler. «Şeytan» kavramını da böyle açıklarlar. Böyle düşünenler arasında çok ünlü ve önemli yazarlar da vardır. Cemil Sena gibi...

Cemil Sena Hz. Muhammed'in Felsefesi adlı çok önemli kitabında melekleri anlatırken konuya şöyle giriyor:

«-İnsanlar pek eski çağlardan beri, sözlerle anlatmakta zorluk çektikleri umut, rüya ve hayallerini, duygu, düşünce ve ülkülerini, maddî sembollerle somutlaştırmışlardır. Somut semboller, bunları hayal etmiş olanların dışında kalan insanlar tarafından da kolayca anlaşılıp yorumlanabilmişlerdir..» (Cemil Sena, Hz. Muhammed'in Felsefesi, Remzi kitabeyi, 1971, İst., Sf:83)

Yazar demek istiyor ki: «-melekleri, bazı inasanların umutları, hayal güçleri, duygu ve düşünceleri yaratmıştır. Başka insanlar da kolaylıkla inanmışlardır. Gerçekte meleklerin varlıkları yoktur.»

Cinleri de şöyle yorumluyor:
«-İnsanlar, daima görmeye alışmış oldukları olaylar karşısında hiç bir korku ve hayrete kapılmazlar. Ancak pek seyrek olarak beliren olaylarla az görülen, bu sebeple de tabiilik sıfatını kaybetmiş gibi olan olay ve varlıklara TABlATÜSTÜ sıfatını verir; bunlar karşısında mistik hayal güçlerinin kabiliyeti ve kendilerinin ilkellik ve bilgisizlik dereceleriyle orantılı olarak küçülür; şaşırır, onlardan korunmanın ya da faydalanmanın çarelerim ararlar...» (Cemil Sena, a.g.e. sf:101)

Yani: «cinler de, korku ve şaşkınlık sonucu zihinlerde yaratılmıştır. Bunların da gerçek varlıkları yoktur.» demek istiyor.
«Şeytan»ı anlatırken de şöyle diyor yazar:
«-Anlaşılıyor ki, İslam Dininde adı geçen ŞEYTAN da, Hz. Muhammed'den hatta binlerce yıl evvel Doğu'da ve Batı'da aynı sistem ve motiflerle işleyen mistik hayal gücünün verilerinden başka bir şey değildir. Ve Peygamberimiz, kendi ahlaksal ülkülerini, ulusunun ve aralarında yaşadığı Hıristiyanlarla Musevilerin temel inançları üzerine inşa etmiştir.» (Cemil Sena, a.g.e. sf:115)

Demek ki yazara göre: «Şeytan»ı doğuran da insanlardaki hayal gücüdür. Şeytan'ın da gerçek bir varlığı yoktur.

Gerek melekleri, gerek «cin» ve «Şeytan»ları; sadece «hayal»lerle, sadece duygu ve düşüncelerle zihinlerde yaratılan, gerçekte varlıkları olmayan birer kavram saymak yanlıştır. lnancımıza göre, Cemil Sena da bu yanlışa düşmüştür.

«Melek,» «cin» ve «şeytanlarla ilgili anlatımlarda, hikayelerde «hayal»lerin, duygu ve düşüncelerin hiç payı yoktur denemez elbette. Olaylar olduğundan daha başka, daha abartılarak, şişirilerek anlatılmış olabilir. Ama gerçekte bir «olay», bir «varlık» vardır anlatılanlarda. Abartılmış, şişirilmiştir diye olayları ve varlıkları bütünüyle yok saymak gerekmez. «Hayal gücü» deniyor. «Hayal gücü»nün de gerçekte bir temeli, bir dayanağı olur.

Yoktan, durup dururken ortaya çıkmaz hayal gücünün ürünü. Onu işleten bir gerçek vardır mutlaka. Gerçekler dünyasında hiç karşılaşılmayan, hiç görülmedik, duyulmadık şey nasıl hayal edilir? Cemil Sena'nın da kabul ettiği gibi az da olsa görülüp karşılaşılması gerekir hayali işleten şeyin.

Öyleyse: «melek»ler, «cin» ve «şeytanlar» nasıl hayal edilmişlerdir? Dünyanın birbirinden uzak ülkelerinde, birbirinden habersiz yüzlerce, binlerce insanın aynı biçimde, aynı şeyleri hayal ettiklerin! nasıl düşünebiliriz? Bunların aynı biçimde zihinlerde oluşması için umutlar, korkular, çeşitli duygu ve düşünceler yeter mi ? İnancımıza göre gerçekten mutlaka bir temel vardır.

«Melek», «cin», «şeytan», kimi yerde de «dev» diye anlatılanlar, birer varlık olarak bulunmuşlardır. Anlatılanlardan değişik de olsa bunlarla karşılaşmıştır insanoğlu. Belki az, belki çok... Ama kesinlikle yüz yüze gelmiştir. İnsanoğlundan kimileri görmüş, kimileri de görenlerden duyup öğrenmişlerdir. Görülen ve duyulanların değişik biçimde, herkesin kendi anlatma gücü ve yeteneği ölçüsünde, değişik sözlerle anlatıldığım düşünebiliriz. «-Anlatılırken biraz şişirilmiştir.» bile diyebiliriz. Ama bütünüyle yok sayamayız bunları...

Prof. Dr. Mehmet Akçay'nın da «cin ve şeytan»lar konusunda görüşü şöyle:
«-... Erkek kendi şeytanını, kendi kafasında taşımaktadır. Böyle olmasaydı, şeytan soyundan yani onun üremesinden bahsedilemezdi. Katilin soyu, katil; yalancının soyu, yalancı, türer. Genetik ilmi. Nitekim Ademin cennetten kovulması da şeytanın kandırmasıyla olmuştur. Şeytan bir melek olduğuna göre şeytan olan kişilerin zekası, bu kuvvetin kendisidir. Bu zekanın bulunduğu vücutlar, şeytanın soyunu üretmektedirler.» (Akçay, a.g.e,, s. 23)

Ahmet Hulusi adında bir yazar da, «cin»leri birer «ışın» olarak yorumluyor. Bu görüşüne de cinlerin «ateş»ten yaratıldığım anlatıp ayetleri delil gösteriyor. Bu mantığa göre insanlar için de birer «toprak» ya da «çamur» demek gerekir. Çünkü insanların topraktan, çamurdan yaratıldığı anlatılır ayetlerde. Çamurdan yaratıldık diye şimdi biz birer çamur muyuz?

Ama mantıksız, uydurma yakıştırmalarla böyle bir amaca ulaşılabileceğim söylemek de güç. Üstelik bir boş inançtan kurtulalım, hurafeyi ortadan kaldıralım derken bir başka boş inancın, bir başka hurafenin kapılan açılmış oluyor. Sözgelimi: Kur'an ayetlerini kendine göre yorumlayarak «cinlerin, birer ışın» olduğunu ileri süren Ahmet Hulusi, bu çabasıyla dini bilime uyduruyor görünürken, öte yandan «ruh çağırma» adı altında yapılan sahteciliklere yeşil ışık yakıyor. «Ruh çağırmalar»da, «cinlerin» işe karıştığım ileri sürüyor. «-Ruh çağırmalarda görülen görüntüler, cinlere aittir. Kaldırılan masalar, cisimler cinler tarafından kaldırılıyor» diyor. (Ahmet Hulusi, a.g.e. (Ruh. însan Cin), Sf: 22)

Melekleri olsun; «cinleri, şeytanları» olsun «gizli», maddi varlığı olmayan, elle tutulup gözle görülmeyen varlıklar saymak, böyle varlıklar bulunduğunu düşünüp kabul etmek, işte böyle saçmalıklara yol açıyor. «Cincilik», «falcılık» ve daha nice sahtecilikler, bu kapıdan yararlanmışlardır hep. Ve bu gerçek dışı kapıdan yararlanarak aldatılmaktadır insanlar. «Cin» sözünde gizlilik, saklılık anlamı vardır. Ama bu, sözlük anlamıdır. Belki de her zaman ve herkes tarafından görülmedikleri için bu ad verilmiştir. Ama bundan, hiçbir zaman ya da hiçbir kimse tarafından görülemeyecekleri anlamım çıkarmamak gerekir. Cinleri, sadece Peygamberlerin, ya da «olağanüstü» kişilerin görülebileceklerini ileri sürmek de yanlıştır.

CİNLERİ KİMLER GÖREBİLİR?

Cinler, şeytanlar, kendilerini kimlere gösterirlerse onlara görünürler. Hem de kendi varlıkları, kendi yapılarıyla.. Zaten gerek meleklerin, gerek cin ve şeytanların başka biçimlere girdiklerini, kendi yapılarının dışındaki biçimlerle göründüklerini söylemek, hem akıl, hem de bilim dışıdır.

Bu uzaylı varlıkları, çeşitli çağlarda hiç de özelliği olmayan çeşitli insanlar görmüşlerdir. Kutsal metinlerden anlaşıldığına ve destanların, masalların da tanıklık ettiğine göre çeşitli ilişkiler da kurmuşlardır onlarla.

Cin suresinin 6. ayetinde ilginç bir açıklama var:
«-İnsanlardan kimi adamlar, cinlerden bazı adamlara yanaşıyor; sığınıyorlardı da; onların zorbalıklarını, şımarıklıklarını arttırıyorlardı...» deniyor.

Bu mantıksız yakıştırmaların çoğu, dini mantıkla, akıl ve bilimle bağdaştırma çabalarından ileri geliyor. «Melek», «cin», «şeytan» gibi kavramlar «inkar» edilemeyince böyle yakıştırmalar yoluna gidiliyor.

Bunların içinde iyi niyete dayalı olanlar da yok değildir. Kimileri insanları, boş inançlardan (hurafelerden) uzaklaştırıp, iyiye, güzele, doğruya yönetme amacım güder...

inceleme: Turan Dursun