Hayat

Aslında anlatmak istediğim şeyi mizah dalında  anlatmak ne derece doğru bilemiyorum. Bu günlerde hepimiz gökyüzüne bakıyoruz. Ufolar garip cisimler gözlüyoruz. Belki de bir mucize bekliyoruz. Hayatın rutininden kurtulmak farklı şeyler yaşamak istiyoruz. Elbette anlaşılır istekler bunlar. Kendimizi farklı hissetmek hepimizin hakkı. Hükümetler, saklanan gerçekler, ufolar hayatımız çevreledi iyice.

Bunları yaparken başka mucizeleri, gözümüzün önündekileri kaçırıyoruz belkide. Gökyüzüne bakmak; evet ama anlayarak bakmak, bilmek çok önemli. Bu da çok araştırmayı, okumayı gerektiriyor. Buna ise birçoğumuzun vakti yok. Düşünsenize eve gidince çoğumuz ya tv'nin karşısına geçiyor yada bilgisayarın. Elbette gözlem yapmak için vaktini harcayanları saymıyorum bile.

Ama ne yaparsak yapalım ne umarsak umalım bence esas mucizeyi kaçırıyoruz. Hayatın kendisini! Ben İzmir de oturuyorum. İki yaşlarında iki kızım var. Onların hızla büyüdüklerini görüyorum. Doğdukları gün daha dünmüş gibi geliyor. Doğumhanenin kapısında gece boyunca nasıl da beklemiştim. O da bir şeymi? Eşimin hamileliğinin ilk günlerinden itibaren bir pirinç tanesinden bile küçük, şekilsiz iki noktanın biçimlenmesini, gittikçe büyümesini gördüm. Bu süreçte çok şeyler öğrendim. İlk üç ay bütün memelilerin aynı aşamalardan geçtiklerini mesela. Gittikçe büyüyen o iki şeklin ete kemiğe bürünmesini gördüm ben. Eşimin karnında tepişmelerini izledim. İnanırmısınız ultrasonda bir futbolcu gibi rövaşata yapmıştı bir tanesi. Kısacası mucizeyi gördüm ben. Siz istediğniz kadar bakın gökyüzüne. Önünüzdeki mucizeyi göremezseniz yukardakini hiç göremezsiniz. Sadece biraz içimi dökmek istedim. Ama umarım demek istediğimi anlatabilmişimdir.